همانطور
که همه ی ما می دانیم انسان موجودی اجتماعی است که برای رفع نیازهای خود
اعم از مالی و عاطفی و ... نیاز به هم نوعان خویش دارد. از این روست که هر
یک از ما برای خود دوستان زیادی چه در فضای حقیقی و چه در فضای مجازی
انتخاب می کنیم.
مسلما
تمام دوستان ما آنچه را که ما به عنوان یک دوست کامل در نظر داریم ندارند
و هر یک به نوبه ی خود نسبت به دیگری در خوبی ها و مزایا در شدت و ضعف
است.
یکی
از وظایفی که در دوستی بر عهده ی طرفین وجود دارد و اسلام هم بر آن تاکید
بسیاری دارد این است که شخص باید عیب های دوست خود را عیب خود بداند و
چنانچه رفیق اش عیب و زذیله ی اخلاقی دارد و به او متذکر شود و در صورت
توانایی به او کمک کرده تا بتواند آن رذیله را کم کم ترک کند.
که این کار زیر مجموعه ایی از نهی از منکر که واجبی بس عظیم است قرار دارد.
تا
آنجا که در روایات معتبر اسلامی ارزش این فریضه در مقابل سایر واجبات الهی
(اعم از نماز و روزه و جهاد و حج و ...) همچون اقیانوسی در مقابل قطره
است.[1]
اما
نکته ای که اینجا باید مورد توجه قرار بگیرد این است که گاهی ما در برخورد
با این اعمال منفی دوستان خود آن عکس العملی که باید نشان دهیم، نمی دهیم و
به این بهانه که اگر چیزی بگوییم او از ما آزرده خاطر می شود؛ نهی از منکر
را نادیده می گیریم و گاه علاوه بر اینکه نهی از منکر نمی کنیم با او،
همراه هم می شویم.
که به عبارتی این عکس العمل خریدن خشم الهی به ازای رضایت خلق است.
امام حسین علیه السلام نیز در این باره می فرمایند:
« لا افلح قوم اشتروا مرضات المخلوق بسخط الخالق؛ رستگار مباد مردمی که با به خشم آوردن خالق، خشنودی مخلوق را می طلبند». [2]
حال
اگر بخواهیم این موضوع را در فضای مجازی خود در نظر بگیریم؛ می توانیم
مصداق بارز آن را لایک و یا بازنشر و یا پسند وداغ و یا کامنت گذاشتن و یا
هر عمل دیگری که موجب انتشار آن مطلب خلاف شود را در نظر گرفت؛ که در این
جا نیز به همان بهانه ی سابق از موضع گیری و مخالفت پرهیز می کنیم؛ در
حالیکه به وضوح زشتی آن مطلب برایمان محرز است.
این
انتشارهایی که برخی از ما به خاطر حفظ دوستی ها و یا به بهانه های دیگر
انجام می دهیم، از سوی دیگر مصداقی برای اشاعه ی فحشا محسوب می شود؛ اگر این روایت را فهمیده بودیم هوشیارانه تر از قبل عمل می کردیم:
در حدیثى از پیامبر اسلام(صلوات الله علیه) می خوانیم:
«كسى كه كار زشتى را نشر دهد؛ همانند كسى است كه آن را در آغاز انجام داده است»[3]
با
توجه به روایت فوق می فهمیم که هر عمل ایی که از ما در انتشار این مطالب
سوء صورت بگیرد، ما هم مستقیما در گناه و معصیت کسانی که آن مطلب را مشاهده
می کنند؛ شریک هستیم. تا آنجا که در روایات می خوانیم روز جزاء شخص،
گناهانی را در کارنامه ی خود می بیند که خود آن را انجام نداده است؛ ولی به
خاطر انجام دیگران در کارنامه ی او ثبت شده است.
و اما وعده ایی که خداوند برای این دسته از افراد در قرآن می هد:
«إِنَّ
الَّذِینَ یُحِبُّونَ أَن تَشِیعَ الْفَاحِشَةُ فِی الَّذِینَ آمَنُوا
لَهُمْ عَذَابٌ أَلِیمٌ فِی الدُّنْیَا وَالْآخِرَةِ وَاللَّهُ یَعْلَمُ
وَأَنتُمْ لَا تَعْلَمُونَ» نور/19
كسانی كه دوست دارند زشتی‌ها در میان مردم با ایمان شیوع یابد، عذاب دردناكی برای آنها در دنیا و آخرت است.
حال به نظر شما آیا وقت آن نرسیده؛ که کمی بیشتر در کلیک ها و کامنت های خود دقت کنیم؟؟؟
[1] . وافى ، ج ٢ ص ٢٨
[2]مقتل خوارزمی، ج1، ص239
[3].تفسیر نمونه،،ص407
منبع:رهپویان قران